η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση...

 

η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση... (και παρακάτω, ακριβώς όπως ειπώθηκε: ) 

Γιώργος Σεφέρης

Όπου και να ταξειδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

μεταφράζεται ως εξής:  Βλέπουμε ένα τραίνο 

 ένα τραίνο 

να περνάει, καθώς οδηγούμε στον δρόμο, και μάς πιάνει το παράπονο, και... καταλήγουμε να συγκινούμεθα... και να κλαίμε... γοερά.  

κλαίμε... γοερά.  

Έτσι... ξαφνικά... 

Ακούμε για δολοφονίες, βιασμούς, κακά, και λέμε... δεν γίνονται αυτά.  Εμείς είμαστε καλοί;...  Αλλά...  αυτό είναι στην φαντασία μας 

 στην φαντασία μας 

και μόνον.  Η πραγματικότητα μάς αποδεικνύει ότι είναι διαφορετικά τα πράγματα... και γίνονται... χειρότερα και όλο χειρότερα.

Στα μάτια των τρίχρονων παιδιών μας

των τρίχρονων παιδιών

 που πια δεν ζουν... όπως πρέπει... βλέπουμε το κακό της κοινωνίας μας... 

της κοινωνίας μας... 

Αμάν!! Αμάν!! 

Δεν πηγαίνουμε πια στο εξοχικό μας, γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, μετά από την τρομακτική εκείνη μέρα, και δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή με τα μάτια μας, τα οποία είχαν δει μόνον ομορφιά... 

και τέλος... 

Δη Εντ - τέλος... 

υπάρχει τέλος;

υπάρχει τέλος; (Ισλανδία)

Δεν νομίζω... 

Δεν νομίζω... 

Lamprini T. 

Σού ανοίγω δρόμο...

 

 Σού ανοίγω δρόμο...

..........
Έξω από τον Γρηγόρη, παρκάρεις στην στιγμή.

Έξω από τον Γρηγόρη

Ο τύπος πίσω σου, όμως, θέλει να βγει.
Κορνάρει εντόνως και με πυγμή.

Κορνάρει εντόνως και με πυγμή

Του λες... "Χωράς να βγεις, πώς και αδημονείς!"
"Θέλω να φύγω, να φύγω στην στιγμή", σού λέει με τόλμη και απορείς!
"Α, μάλιστα", λες αδιάφορα εσύ,
"δεν μπορείς να βγεις, και να φύγεις απ' εκεί!
Καλώς, παλληκάρι μου...", συνεχίζεις με υπομονή,
"σού ανοίγω δρόμο στην στιγμή."

Και μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου... και το πας πιο κει...

στο αυτοκίνητό σου...

Τι να πεις!
Δεν έχει νόημα... να τα βάλεις... με τον αδύναμο, πολύ,
λες κι εσύ δεν βιάζεσαι... να κάνεις την δουλειά σου... στην στιγμή...

Παρασκευή 17/1/25
Από Λαμπρινή!!...

Λαμπρινή

Lamprini T.